تربیت کودک یکی از مهم ترین مساله در زندگی هر پدر و مادری است که باید توجه بسیاری به آن داشته باشد. در تربیت کودک تان 10 نکته مهم زیر را باید بدانید.

10 نکته ای که والدین برای تربیت کودک شان باید بدانند
كودكان به خندیدن از ته دل نیاز دارند. حتما برای فرزندتان وقتی را برای بازی‌های خنده‌دار و خنداندن او در نظر بگیرید. خنده كمك می‌كند تا كودكان احساس امنیت كنند.

والدین باید برای کودک شان وقت بگذارند
هر روز 10 دقیقه وقت ویژه و مخصوص به هر یك از فرزندان خود اختصاص دهید و برای آن نامگذاری كنید مثلا «وقت علی» یا «وقت مریم» و فرزندان بدانند كه این 10دقیقه از وقت شما فقط و فقط به آنها اختصاص دارد. یك‌روز آنها انتخاب كنند كه در این زمان ویژه و 10 دقیقه‌ای چه كارهایی انجام دهند و یك روز هم شما تعیین كنید كه در این 10 دقیقه چه كنید. اما در این 10 دقیقه تمام توجه خود را از جان و دل به فرزندتان معطوف دارید. به تلفن‌ها جواب ندهید و تمام حواس خود را در این 10 دقیقه صرف فرزندتان كنید! در این 10 دقیقه 90 درصد از تلاش شما باید صرف برقراری یك ارتباط عاطفی عمیق با فرزندتان شود كه اگر این امر حاصل شود، فقط 10 درصد باید تلاش كنید تا فرزندتان به راحتی اشتباهات و ایرادات خود را بپذیرد و آنها را اصلاح كند.
 
در مقابل اشتباهات فرزندتان اول از همه خشم خود را كنترل كنید
مهم نیست كه چه اتفاقی افتاده (این اتفاق می‌تواند گرفتن یك نمره بد در مدرسه باشد تا بداخلاقی و بهانه‌جویی كردن و یا امتناع از خوردن شام)، قبل از این كه مداخله كنید و با فرزند خود وارد جر و بحث شوید همیشه قبل از هر چیز سعی كنید كه آرامش خود را حفظ كنید و در حقیقت خود را آرام نمایید و سپس اقدام كنید. در اكثر مواقع، ممكن است فكر كنید مسئله‌ای كه در مورد فرزندتان رخ داده، بدترین مساله است درحالیكه این‌طور نیست. قبل از هر اقدامی، نفس عمیق كشیده و برای آرام كردن خود چند قدم راه بروید و پس از آن كه احساس كردید آرام شده‌اید، می‌توانید اقدام كنید در این هنگام عاقلانه رفتار خواهید كرد نه با خشم و عصبانیت.
 
در ابتدا یك ارتباط عاطفی با فرزندتان برقرار كنید بعد از او بخواهید كه دستورات شما را اجرا كند
«تنبلی نكن، اسباب‌بازی‌هایت را جمع و جور كن، باید بروی و بخوابی»، این جملاتی است كه مادر از آشپزخانه فریاد می‌زند و به فرزندش می‌گوید! در حالی كه باید این‌گونه رفتار كنید: به اتاق فرزندتان بروید و در جایی كه او قرار گرفته است شما هم در كنار او قرار بگیرید، به كاری كه او در حال انجام دادنش می‌باشد نگاهی بیندازید... ما همیشه توقع داریم فرزندانمان با سرعت و با عجله دستورات ما را انجام دهند. چند دقیقه برای او وقت بگذارید و در كنار او بنشینید و كاری را كه او در حال انجام دادنش می‌باشد تحسین و تایید نمایید. سپس با او در مورد زمان خواب صحبت كنید.
 
والدین نباید باب گفت‌وگو با فرزندشان را ببندند
اگر فرزند شما بگوید: «از ریاضی متنفرم! من دیگه به مدرسه نمی‌روم!» این احساس خشم تشدید شده حاكی از آن است كه مشكلی برای او پیش آمده است. اگر شما در جواب خشم او بگویید: «به هرحال تو باید به مدرسه بروی و حالا هم برو تكالیفت را انجام بده،» شما باب گفت‌وگو را به روی او بسته‌اید و متوجه نخواهید شد كه چرا وی دچار این احساس خشم و تنفر شده است. به جای آنكه،‌ آنگونه به او جواب دهید بهتر است با گفتن جملاتی مانند: «به نظر می‌رسد كه تو از ریاضی خوشت نمی‌آید، می‌توانی در موردش با من صحبت كنی؟» باب گفت‌وگو با فرزند را باز كرده و به وی این فرصت را بدهید كه احساسات خود را برای شما بازگو كند.

بسیاری از شما با افرادی از دوستان یا خانواده برخورد داشته‌اید که به نظر می‌رسد از ایراد گرفتن به شما، تحقیرتان یا سبک شمردن تصمیم‌های‌تان لذت می‌برند.

سال‌ها پیش در جمعی که به همراه دوستم در آن شرکت داشتیم، شخصی از من پرسید که چه شغلی دارم. من در پاسخ گفتم که «روی یک سری برنامه ویدیویی آنلاین کار می‌کنم». کار من کار سختی بود که مستلزم برنامه‌ریزی فراوان، تحقیق و مصاحبه با افراد مختلف بود و این شغلی بود که من از آن درآمد کسب می‌کردم. در این بین دوستم زمزمه کرد: «ویدیو بلاگر است دیگر!» و خندید. نمی‌دانم چرا ولی احساس می‌کردم تحقیر شده‌ام.

و البته این سرآغاز تعدادی حمله مشابه تهاجمی یا ملایم دیگر بود. چیزی که احتمالا شما هم تجربه آن را داشته‌اید، چه در مورد کارتان، چه در مورد تصمیم‌گیری‌های‌تان برای زندگی بهتر یا حتی تصمیم‌های مقتصدانه‌ای که برای جمع‌وجور کردن اوضاع مالی‌تان گرفته‌اید. انگیزه هر چه باشد، بسیاری از شما با افرادی از دوستان یا خانواده برخورد داشته‌اید که به نظر می‌رسد از ایراد گرفتن به شما، تحقیرتان یا سبک شمردن تصمیم‌های‌تان لذت می‌برند.

چگونه با افرادی که شما را به لحاظ اجتماعی تضعیف می‌کنند کنار بیایید؟
این چیزی است که به آن تضعیف اجتماعی می‌گویند و گرچه ممکن است در نگاه اول بی‌ضرر به نظر برسد، اما می‌تواند باری احساسی را به دوش شما تحمیل کند. به خصوص اگر از افرادی باشید که از مجادله پرهیز می‌کنید، ممکن است به خودتان شک کنید. به هر حال بهتر است آن آشنای موردنظر را پیش از این‌که شما را به نهایت تحمل‌تان برساند آچمز کنید. شاید این راه‌کارها به کمک‌تان بیاید:

به دنبال نشانه‌ها باشید
پیش از هر چیز، مطمئن شوید که واقعا با تضعیف اجتماعی سر و کار دارید. ممکن است طرف مقابل تنها سخنی ابلهانه گفته باشد. مثلا زمانی یکی از دوستانم برایم تعریف کرد که چه اندازه توانسته در هزینه‌های مراسم عروسی صرفه‌جویی کند و من در پاسخ گفتم که عروسی «ارزون» [با اصطلاح cheap که دو معنی دارد] چیز بدی هم نیست. البته بلافاصله از حرف ناجوری که زده بودم پشیمان شدم چرا که بیشتر شبیه تمسخر بود تا تایید حرف دوستم.

صادقانه بگویم، من اشتباه کرده بودم ولی هیچ انگیزه بدی در کار نبود. اما در تضعیف اجتماعی انگیزه اصلی مشخصا «تضعیف» است. مطالعه‌ای که در ژورنال رفتارهای سازمانی منتشر شده است تضعیف اجتماعی را این‌گونه توصیف می‌کند:

رفتارهایی که هدف آن‌ها از بین بردن قابلیت ایجاد و نگهداری روابط مثبت میان افراد، ممانعت از پیشرفت‌های شغلی و خدشه‌دار کردن اعتبار افراد باشد تضعیف اجتماعی نامیده می‌شوند.

در اساس تضعیف اجتماعی از توصیف‌های منفی برای تضعیف اهداف فرد یا کوچک نمایاندن موفقیت‌هایش استفاده می‌کند. افرادی که چنین کاری می‌کنند ویژگی‌های مشخصی هم دارند:

این کار را با دیگران هم می‌کنند: شما تنها کسی نیستید که مورد حمله قرار می‌گیرید.

در حضور آن‌ها حس تدافعی دارید: دایم احساس می‌کنید که باید چیزی را به آن‌ها ثابت کنبد و البته نمی‌دانید که چرا!

آن‌ها مدام در حال قضاوت کردن دیگران هستند: دوست دارند در مورد اطرافیان و سبک زندگی آن‌ها شایعه درست کنند و در عین حال با هنرمندی شایعه و قضاوت را با هم ترکیب می‌کنند.

آن‌ها در تعارف و تعریف‌های طعنه‌آمیز استادند: غالب تعریف‌های آن‌ها هم برخورنده است.

در تعریف از خودشان زیاده‌روی می‌کنند: آن‌ها خودشان را افرادی حمایت‌کننده، مراقب و مربی جا می‌زنند.

آن‌ها شما را وسوسه می‌کنند: آن‌ها با پیشنهاد جایگزین‌های اغواکننده، شما را از هدف‌تان دور می‌کنند. زمانی که سعی می‌کنید به یک رژیم غذایی پایبند بمانید، شما را مجبور به خوردن غذای ناسالم می‌کنند. زمانی که سعی دارید پول پس‌انداز کنید، شما را به ریخت‌وپاش دعوت می‌کنند.

البته باید براساس خصوصیات اخلاقی‌تان بدانید که تا چه حد حساس هستید. اگر در موردی خاص به شک افتادید می‌توانید از یک ناظر بی‌طرف سوال کنید. مثلا من از مادرم سوال می‌کنم چرا که بهتر از هر کسی می‌داند من تا چه حد حساس هستم.

انگیزه را مشخص کنید
زمانی که مطمئن شدید که با تضعیف سروکار دارید، باید بفهمید که طرف مقابل چرا این کار را می‌کند. فرض اولیه این است که آن‌ها به واسطه حسادت اهداف، موفقیت‌ها یا تصمیم‌های شما را تضعیف می‌کنند. بسیاری از اوقات این فرض درست است، اما دلایل دیگری هم ممکن است وجود داشته باشد. از جمله:

رقابت: مطالعه‌ای در دانشگاه DePaul به «سوءاستفاده از قدرت نظارت» می‌پردازد و این چیزی است که در محیط‌های کاری بسیار شایع است. شما ممکن است همکار، رییس یا ناظری داشته باشید که رفتارش با شما تهاجمی باشد تنها به این دلیل که در برابر شما احساس ضعف می‌کنند. مطالعه دیگری در ژورنال روانشناسی کاربردی به پست‌ترین نوع طرز فکر می‌پردازد. چیزی که باعث می‌شود یک نفر برای حاضر می‌شود برای موفقیت هر کاری انجام دهد و البته هر رقیبی را به هر شکل ممکن از سر راه بردارد.

تصدیق تصمیم‌های خودشان: افراد ممکن است تصمیم‌های شما را تضعیف کنند چرا که آن‌ها را به یاد کارهای خودشان می‌اندازد. پیش از آن‌که به لس‌آنجلس بیایم یکی از همکاران دور و مسن ایمیلی به من زد و نوشت «این احمقانه‌ترین تصمیم زندگی‌ات است و سال بعد دست از پا درازتر بر خواهی گشت.» گرفتن چنین ایمیلی آن‌هم از کسی که چندان ارتباطی با او نداشتم بسیار ناراحت‌کننده بود.

اما در ادامه گفت و شنیدها چیزی گفت به این مضمون که همه ما رویاهایی دیوانه‌وار در سر داریم، اما بیشتر ما آن‌ها را دنبال نمی‌کنیم چرا که به اندازه کافی باهوش هستیم که بدانیم این رویاها دیوانه‌وار هستند. من همان‌جا فهمیدم که صحبت‌های او بیش از آن‌که درباره من باشد، درباره خود اوست!

نگرانی برای شما: از سوی دیگر من فکر می‌کنم گاهی تضعیف اجتماعی زمانی رخ می‌دهد که طرف مقابل واقعا نگران شماست. پدر و مادر من واقعا نگران رفتن من به کالیفرنیا بودند. برای مدتی طولانی آن‌ها از هر فرصتی برای تضعیف تصمیم من استفاده می‌کردند. البته آن‌ها قصد رقابت یا تایید خودشان را نداشتند. آن‌ها نگران بودند که ممکن است شاهد شکست من باشند.

دانستن دلیل رخ‌دادن این تضعیف‌ها می‌تواند به شما کمک کند که مناسب‌ترین تصمیم را در برابر آن‌ها اتخاذ کنید.

صریح و صادق باشید
در بیشتر مواقع ارتباط برقرار کردن باید اولین خط دفاعی شما باشد. طرف مقابل شما ممکن است خودش هم نداند که در حال تضعیف شما است. زمانی که من فهمیدم که والدینم نگران وضعیت من در یک شهر جدید هستند راه ارتباط با آن‌ها را پیدا کردم. برنامه‌هایم را برای آن‌ها شرح دادم و گفتم که به همه چیزهایی که آن‌ها نگرانش هستند فکر کرده‌ام. به علاوه به آن‌ها گفتم که به حمایت‌شان نیاز دارم. از همان لحظه تضعیف متوقف شد و آن‌ها به بزرگ‌ترین حامیان من تبدیل شدند.

توضیح دادن به دوستان و اطرافیان در مورد اهداف‌تان، اهمیتی که این اهداف برای شما دارد و تاثیر نظرات آن‌ها بر شما می‌تواند به آن‌ها هم کمک کند که درک بهتری از موقعیت داشته باشند.

ارتباط برقرار کردن بویژه زمانی که در محیط کار تضعیف می‌شوید اهمیت به‌سزایی دارد. 
در اولین مرحله شما می‌توانید با یک مکالمه ساده وضعیت را برای طرف مقابل شرح دهید. به عنوان مثال اگر شما را به جلسه‌ای دعوت نکرده‌اند، می توانید به سراغ فرد موردنظر بروید و بگویید که مطمئن هستید این اتفاق سهوا رخ داده و از او بخواهید در موارد بعدی حتما شما را هم دعوت کند. داشتن چنین تعاملاتی باعث می‌شود که طرف مقابل را نسبت به موارد مشابه بعدی حساس می‌کند.

البته رک و راست به سراغ اصل مطلب رفتن لزوما در همه موارد جواب نمی‌دهد. اگر طرف شما رفتار تهاجمی نداشته باشد ممکن است به سادگی مظلوم‌نمایی کرده و از شما بپرسد که چرا این‌گونه تهاجمی رفتار می‌کنید. اگر کمی صراحت به کار نیامد راه‌های دیگری هم وجود دارد.

حرف مردم چه جایگاهی در زندگی شما دارد؟ آیا شما هم از آن دسته افرادی هستید که دائما به فکر راضی نگه داشتن اطرافیان خود هستند یا کلا نسبت به نظر دیگران بی تفاوتید؟

كدام یك از این راه ها واقعا درست است؛ زندگی به خاطر حرف مردم یا كلا بی خیال حرف مردم شدن؟ حد مجاز اهمیت دادن به حرف و نظر مردم چه اندازه است؟ در زندگی خیلی از افراد یك جمله كلیدی دائما در حال تكرار شدن است: «آخه مردم چی می گن؟» چه این جمله را عینا به زبان بیاوریم و چه در سر دوراهی هر تصمیمی در ذهنمان، جای یك سؤال باقی است: راستی چرا اینقدر حرف مردم برای ما مهم است؟

آیا شما هم یکی از آن افراد هستید که دائم به دیگران کمک می کند و از این که آنها را شاد کند، لذت می برد؟ یا همیشه اولویت های دیگران را به خودتان ترجیح می دهید و بیشتر از این که به خود توجه کنید برای دیگران ارزش قائل می شوید؟ اگر چنین است شما شخصیت «خشنود کننده دیگران» را دارید و اگرچه با این شخصیت مردم شما را دوست خواهند داشت، اما روی زندگی تان اثرات منفی و بدی می گذارد.

حقیقت درون یک خشنود کننده
حقیقت و واقعیت وجود یک فرد با شخصیت خشنود کننده را می توان چنین برشمرد:
ترس از نداشتن تائید اطرافیان و پذیرفته نشدن، وحشت از نابودی هویت و ارزش های فردی ، انکار کننده مشکلات و حتی نپذیرفتن نیازها و حقوق خود، احساس تنهایی کردن، خود را نالایق و زیردست دیدن، تردید نسبت به توانایی ها، مهارت ها یا دانش فردی شان، بیش از حد نگران راضی کردن دیگران بودن، ترس از خوب به نظر نرسیدن، مضطرب از اجبار به خوب بودن، خسته از تلاش برای فردی کامل بودن و ناامید از ناتوانی در راضی نگهداشتن همه اطرافیان خود از ویژگی های این افراد است.

او همیشه از خود و کارهایش انتقاد  می کند، بیشتر مواقع احساس می کند که کسی قدر او را نمی داند یا این که اطرافیانش از او سوء استفاده می کنند. همیشه حس می کند قربانی است و وقتی تحت فشار قرار می گیرد بسرعت درهم می شکند. ذهن او بشدت به هم ریخته است.

علت وجود چنین شخصیتی؟
معمولا کودکانی که والدین مستبد دارند، در بزرگسالی بیشتر گرفتار چنین شخصیتی می شوند. هرگاه این کودکان در برابر والدین شان اعتراض و از خواست های خود دفاع می کنند، خشم والدین را برانگیخته و حمایت و توجه شان را از دست می دهند. در حقیقت این کودکان نه تنها دیگر تائید والدین شان را ندارند، بلکه احساس تنهایی و طردشدگی وجودشان را می گیرد و به دلیل ترس از دوام این وضعیت دست از خواسته های خود برداشته و رفتارشان را منطبق با خواست والدین شان می کنند. انتخاب آنها (اگر بتوان واقعا نامش را انتخاب گذاشت) مشخص است. آنها یا باید تسلیم قوانین والدین شوند و توجه و محبت آنها را داشته باشند یا به دنبال آرزوهای خود رفته و حمایت والدین شان را از دست بدهند.

از آنجایی که طردشدن حتی کوتاه مدت برای یک کودک بسیار وحشت آور است، بنابراین تنها یک انتخاب و آن هم راضی نگهداشتن والدین باقی می ماند. آنها به مرور می پذیرند که دست کشیدن از وجود و خواست های خود بسیار بهتر از آن است که توجه والدین شان را از دست بدهند. کودکان والدین مستبد گاهی اوقات هم به دلیل این که مجبورند احساس خشم  و افسردگی شان را پنهان کنند به افراد سرکشی تبدیل می شوند.

ویژگی های ظاهری یک خشنود کننده
مرتب، دوست داشتنی، اجتماعی، حامی، مودب و با ملاحظه، علاقه مند به رفاه دیگران، همیار، داوطلب در کمک کردن، بخشنده در وقت و انرژی خود، وفادار، سختکوش در راضی نگهداشتن دیگران، گرم و خواهان دوستی با دیگران و محبوب همه است. او همیشه لبخند برلب دارد و بسرعت درخواست دیگران را عملی می کند. در حقیقت افراد خشنود کننده مردم، ظاهر خود را چنین نشان می دهند و با ماسکی که روی چهره واقعی خود می گذارند نمای خود را چنین نشان می دهند.